وقـتی به تـن لـبـاس سـیـاه عـزا کـنـی            دل را به مـاتـمـی ابـدی مـبـتـلا کـنـی

عـالـم تـمـام جـامـۀ مـاتـم به تن کـنـند            وقـتی لـوای خـیـمـۀ مـاتـم به پـا کـنـی

گویی حسین و یکسره اشکت روان شود            شـایـد که حـق مـطـلب آن را ادا کـنی

از نـای خـسـتـۀ تو نـوای حـزین رسد            ذکـر از شهـیـد تـشنـه لـب نیـنـوا کـنی

این عـزّت حـسـیـنـی تو جـاودانـه بـاد            تا آنکـه زنـده، یـاد عــزیـز خـدا کـنی

یار بلا کشیده حسیـن است و با غمش            سینه سپر به غربت و رنج و بلا کنی

یا صاحب الزمان چه شود از کرامتت            ما را مـقــیـم یک سحـر کـربـلا کنی؟

وقتی طواف مرقد شش گوشه می کنی            تنها دعـای مـاست که ما را دعـا کنی